Is het nodig om werk en privé te scheiden?
Zouden er ondernemers zijn die dagelijks om vijf uur hun computer dichtklappen, de telefoon uitzetten en ‘vrij’ zijn? Nu iedereen doorlopend via verschillende kanalen bereikbaar is en bovendien veel werkzaamheden niet plaatsgebonden zijn, is de scheiding werk en privé steeds kleiner geworden. Grote vraag: is dat erg?
Werk en privé
Wie heel diep nadenkt, herinnert zich vast nog de tijd dat je naar een kantoor reisde, daar acht uur werkte, om vervolgens terug te keren naar je privédomein. Er was geen smartphone, geen social media, en de 45-plussers onder u, kunnen zich zelfs misschien nog de tijd van vóór email herinneren. Je werk was je werk, en privé was privé and never the twain would meet. Althans, niet zichtbaar.
En dus had je verziekte privétijd
Het gevolg was dat je in die tijd kon wakker liggen van je werk en iets nu metéén zou willen oplossen, zodat je rustig verder kon slapen. Maar dat het dan soms -voor de parttimer- wel drie dagen duurde voordat je op kantoor je gemoed weer tot rust kon brengen. Drie dagen van stress en rusteloosheid en een verziekte privétijd.
Multitasken: de ultieme privéleven killer
Nee, dan tegenwoordig! Terwijl je pasta Bolognese staat te bereiden, neem je deel aan een conference call over een project. Een kwartier later is het project besproken en het eten klaar. Tijdens de wandeling na het eten bespreek je met je partner de laatste ontwikkelingen in het project en vraagt advies. De volgende ochtend werk je je mail af, terwijl de wasmachine draait en volg je tijdens het strijken of sporten een podcast over je vakgebied. In de trein op weg naar een vriend, werk je nog even wat mail weg.
De kruisbestuiving tussen werk en privé?
Privé en werk scheiden. Wie heeft eigenlijk ooit gezegd dat dat moet? Dat het kan? Alsof je op weg naar je werk een knop omzet en zegt: “Ik ben nu aan het werk en dus uitdrukkelijk even geen vader/moeder/hoofdhuishouden/maatschappelijk betrokken persoon.” Of dat je, als iemand je tijdens een familiefeestje vraagt wat voor werk je doet, zegt: “Sorry, dit is mijn privéleven; daarin doe ik niet aan werk.”
Het idee van de scheiding werk/privé is een farce. Het bestaat niet, stomweg omdat ons brein zo niet in elkaar zit. Er is een voortdurende kruisbestuiving tussen werk en privé gaande. Een werkcrisis heeft absoluut z’n weerslag op je privéleven. Andersom kan een flinke ruzie met een gezinslid, je werklust tamelijk versjteren. Het omgekeerde is trouwens ook het geval: niks lekkerder dan het werk als bliksemafleider gebruiken voor een privécrisis.
Die kruisbestuiving is er altijd al geweest, alleen wordt het tegenwoordig beter gefaciliteerd. In je brein is die scheiding er bovendien nooit geweest. Dus is het erg dat de werk/privé-scheidslijn aan het vervagen is? Niet zolang je het zelf niet erg vindt.
Lees ook: Hoe Margot Opstal niet streeft naar een work-life balance maar naar een privé-werk cadans. En daar hoort ook een inkomen bij ziekte bij, dat geeft rust en ruimte als je weet dat je het goed geregeld hebt.
